دو دوست از شهري به شهري ديگر سفر مي كردند ؛در طول سفر،يكي از آنان در رودخانه افتاد ،آن ديگري در آب پريد و او را از غرق شدن نجات داد .دوستي كه چيزي نمانده بود خدمتكارش را واداشت تا روي سنگي حك كند :«مسافر !در اين مكام ،«نجيب »زندگي خود را به خطر انداخت تا جان دوستش موسي را نجات دهد .»
دو دوست به راه خود ادامه دادند .در راه برگشت در كنار همان رودخانه نشست و به گفتگو مشغول شدند .
در حين صحبت ميان آن دو اختلاف نظر منجر به بحث شد؛حرف هايي رد و بدل شد؛د.وستي كه در حال غرق شدن بود از منجي خود سيلي خورد .او بساط خود را برچيد چوبي برداشت و با آن روي ماسه ها نوشت :«مسافر در اين مكان ،نجيب در خلال مشاجره اي پيش پا افتاد ه ،قلب دوستش موسي را شكست .»يكي از خدمتكاران موسي از او پرسيد :چرا داستان دليري دوستش را بر سنگ حك كرد ،اما داستان بي رحمي او را روي ماسه نوشت !
موسي جواب داد :من هميشه خاطره لحظه اي را كه دوستم نجيب ،جان مرا از خطر نجات داد گرامي مي دارم ،اما در مورد لطمه اي كه به روح من وارد كرد اميد وارم قبل از اين كه اين كلمات از روي ماسه ها محو شوند او را ببخشم !

منبع :مهارت هاي نشاط در زندگي ص 70

نشسته نماز خواندن پيامبر
روز دوشنبه به هنگام نماز صبح بلال طبق عادت اذان گفت و به درب منزل پيامبر (ص)آمد عرض كرد »الصلاه الصلاه رحمكم الله«،پيامبر خدا (ص)كه از شدت درد توانائي راه رفتن را نداشتند و گاهي از حال مي رفتند ،به بلال فرمودند :»كسي را بگوئيدتا با مردم نماز بخواند «.علت اينكه پيامبر (ص)كسي را براي امامت نماز معين نكردند به دو جهت بود ،جهت اول اينكه سر مبارك حضرت (ص)بر بالين حضرت (علي)بود حضرت علي (ع)در آن حالت نمي توانستند در مسجد براي امامت حاضر شوند.
و جهت دوم اينكه گروه مهاجرين و انصار همگي مي بايست در سپاه اسامه مي بودند ،لذا حضرت كسي را معين نكردند و فقط فرمودند:»كسي را بگوئيد تا با مردم نماز بخواند «اين سخن پيامبر (ص)از منزل عايشه بدين صورت خارج شد كه پيامبر (ص)فرمودند :ابوبكر را امر كنيد تا با مردم نماز بگذارد !!«حفضه گفت :عمر را امر كنيد تا با مردم نماز بگذارد «وقتي پيامبر (ص)صداي اين دو زن را شنيد ،كه چگونه در به امامت رساندن پدرانشان تلاش مي كنند ،دانست اين دو نفر (ابوبكر و عمر)در مدينه هستند و حال آنكه حضرت (ص)دستور داده بود تمام مهاجرين و انصار با سپاه اسامه سر پيچي كنند نفرين فرمودند ،به همين جهت حضرت (ص)براي دفع فتنه ها قصد كردند به مسجد بروند و چون كه توانائي راه رفتن را نداشتند علي (ع)و فضل بن عباس زير بغلهاي ايشان را گرفته و به مسجد آوردند .بيماري حضرت به حدي شديد بود كه پاهاي مباركشان بر روي زمين كشيده مي شد .ابوبكر در مسجد مشغول امامت جماعت بود كه حضرت وارد شدند،پس با دستان مبارك به ابوبكر اشاره كردند كه از محراب كنار برود و حضرت خودشان به محراب رفته و از ابتدا نماز را به صورت نشسته با مردم اقامه نمودند.

منبع :آخرين نماز پيامبر ،صفحه 14،نويسنه،سيد مرتضي عسكري

شخصي كفشش را براي تعمير نزد كفاش برد.كفاش نگاهي به كفش كردو گفت:اين كفش سه كوك مي خواهدو اجرت هر كوك ده تومان مي شودكه در مجموع خرج كفشش مي شود سي تومان.
مشتري قبول كرد و پول را دادو رفت تا ساعتي ديگر برگرددو كفش تعمير شده را تحويل بگيرد.كفاش دست به كار شد.كوك اول ،كوك دوم وكوك سوم وتمام.
اما با اين نگاه دريافت كه اگر چه كه تمام است،ولي يك كوك ديگر اگر بزند،عمر كفش بيشتر مي شودو به اصطلاح،كفش كفش تر خواهدشد!از يك سو قرارمالي را گذاشته و نمي شودطلب اضافه كند؛واز سوي ديگردودل است كه كوك چهارم را بزند يا نزند؟او ميان «نفع واخلاق»و ميان «دل وقاعده توافق» مانده است.يك دوراهي ساده كه هيچ كدام خلاف عمل نيست.اگر كوك چهارم را نزندهيچ خلافي نكرده؛اما اگر بزندبه انسانيت تعظيم كرده.اگر كوك چهارم را نزند،روي خط توافق وقانون جلو رفته؛اما اگر بزندصداي عشق او آسمان اخلاق را پر خواهد كرد.
دنيا ،پراز فرصت كوك چهارم است؛ومن وتو،كفاش هاي دودل…!

مردي مي گويد :
«حضرت رضا (ع)بسته لباسي را از خراسان برايم فرستاد،ميان آن ها مقداري خاك بود ،به فرستاده ي حضرت گفتم :اين چيست؟گفت :اين خاك قبر حسين (ع)است .

حضرت رضا (ع)هيچ لباسي يا شيئي را نمي فرستد،مگر آن كه در ميان آن ،از اين خاك قرار مي دهد و مي فرمايد:اين خاك امان است با اجازه ي خداوند.
و در روايت ديگري وقتي شخصي از بالاي سر سيد الشهدا (ع)تربت قرمز رنگي را برداشت و نزد حضرت رضا (ع) آورد .حضرت (ع)آن را در كف دست مبارك گرفت و بوييد .سپس گريست ،به گونه اي كه اشك هايش جاري شد و فرمود :«اين تربت جد من است»

وقتی مسیر زندگی را درست طی کنیم و البته سایر اصول و قواعد تربیتی را در نظر بگیریم .فرد در چهار مرحله به فهم درستی از دین وشریعت می رسد:

1.ایمان:اول باید فرد ایمان درستی نسبت به خداوند پیدا کند . اصول قوائد را با استدلال بیامورد و بعد احکام و شرع خدا از فروع دین گرفته تا

اخلاقیات بپذیرد
2. پرهیز از ظلم:حالا باید یاد بگیرد که در مقابل انسان های دیگر هم وظایفی دارد .گاهی حتی این وظایف از دید خداوند مهمتر هم است چنان که می فرماید:از حق خودم ممکن است ممکن است بگذرم و گناه کسی را ببخشم.,ولی از حق الناس نمی گذرم .

3.احسان :یعنی از عمل به واجبات و ترک محرمات پا فراتر بگذارد و به ترک مکروهات و انجام مستحبات هم گرایش پیدا کند.

4.یقین:این جا بازگشت است به همان مرحله نخست که ایمان بود ،با این تفاوت که قدرت ایمانش به اندازه ای می شود که دیگر حتی فکر گناه هم نمی کند .جایگاهی که معصومین علیهم السلام به آن رسیده اند.