خار غم نیست که در کرب و بلا می روید                 گل درد است که از دشت وفا می روید
می خلد خار مِحَن پای دلم را که هنوز                      گل اندوه ز باغ دل ما می روید
یادگار غم هفتاد و دو تن لاله رخ است                     این همه لاله که در کرب و بلا می روید
لاله را با گل افسرده سر و کاری نیست                     این گل از تربت ارباب صفا می روید
تا چه حد در دل تو عشق خدا بود حسین                 که ز خاک تو گل عشق خدا می روید
شوق جانبازی اگر در دل تو راه نداشت                     پس ز خاک تو گل شوق چرا می روید
نی در آن بادیه از آن به نوا سرگرم است                   که به جای گل از این دشت بلا می روید
با ولای علی و آل چو «پروانه» بسوز                        که ز خاک من و تو مهرِ گیا می روید

محمد علي مجاهدي