خار غم نیست که در کرب و بلا می روید                 گل درد است که از دشت وفا می روید
می خلد خار مِحَن پای دلم را که هنوز                      گل اندوه ز باغ دل ما می روید
یادگار غم هفتاد و دو تن لاله رخ است                     این همه لاله که در کرب و بلا می روید
لاله را با گل افسرده سر و کاری نیست                     این گل از تربت ارباب صفا می روید
تا چه حد در دل تو عشق خدا بود حسین                 که ز خاک تو گل عشق خدا می روید
شوق جانبازی اگر در دل تو راه نداشت                     پس ز خاک تو گل شوق چرا می روید
نی در آن بادیه از آن به نوا سرگرم است                   که به جای گل از این دشت بلا می روید
با ولای علی و آل چو «پروانه» بسوز                        که ز خاک من و تو مهرِ گیا می روید

محمد علي مجاهدي

هستي اش را داد تا محفوظ بماند معجرش

مثل كوهي ماند پاي  اعتقاد و باورش

وقتي بيرون رفتن از خانه حسين و مجتبي

با يل ام البنين بودند دور و برش

مریم و آسیه را دیدم که می آموختند
با چه شوقی درس عفت را به پای منبرش

دختر نور است این بانو و بی شک آفتاب
می شود مانند شمعی بی رمق در محضرش

اسم او ذکر شب و روز همه آیینه هاست
عصمت الله است این آیینه نام دیگرش

حضرت زهرای اطهر مظهر حجب و حیاست
ارث برده این عقیله حجب را از مادرش

حضرت زهرای اطهر آنکه پیش کور هم
چادرش را برنخواهد داشت از روی سرش

هر کسی در این جهان از عفتش دم می زند
یا به زهرا اقتدا کرده ست یا بر دخترش…